Ik geloof dat het echt begrijpen van emoties de sleutel is om een kind te helpen zijn kracht te vinden.
Opvoeden Zonder Handleiding: Wat Ik Leerde uit Mijn Eigen Ervaringen
Hi, ik ben Bianca de Goede, kinder- en opvoedcoach én trotse mama van twee jongens. Misschien zit het in mijn achternaam, maar ik probeer altijd het positieve te zien. Niet blijven hangen in wat er fout gaat, maar kijken naar de stappen die wél gezet zijn.
Maar geloof me, het leven heeft me ook flink uitgedaagd. Een tijd lang voelde ik me niet zoals de energieke en levendige persoon die ik altijd was. Na de geboorte van mijn tweede zoontje was het even flink schakelen, zeker toen corona mijn energie een flinke deuk gaf. Twee jaar van gebroken nachten en de druk van werk en gezin voelden soms als een zware rugzak. Er waren dagen dat ik huilend de deur uitging, zonder te begrijpen waarom precies. Ik was gewoon op, en dat was voor mij het moment om echt even stil te staan.
Er waren dagen dat ik simpelweg geen energie meer had. Mijn lichaam zei me dat ik niet weg wilde, en dat voelde als een enorme worsteling. Ik wist niet precies waarom ik huilde, maar mijn lichaam zei me dat ik niet weg wilde. Het voelde als een enorme worsteling tussen mijn verlangen om voor mijn gezin te zorgen en de mentale en fysieke uitputting van alles wat op mijn pad kwam.
Na meerdere keren huilend bij de voordeur te hebben gestaan, besefte ik dat ik er iets aan moest doen. Dit was niet goed. Ik ben van nature gevoelig en emotioneel, maar huilen omdat ik naar buiten moest, voelde niet als mezelf. Waar was die energie, die levendigheid die ik altijd had? Ik was altijd degene die met plezier leuke dingen ondernam, maar die persoon leek ik te zijn verloren.
De eerste stap die ik zette, was een telefoontje naar de huisarts. Het voelde als een overwinning op zich, maar het was nodig. Ze gaf me een verwijzing naar de praktijkondersteuner bij de huisarts (poh-er), en dat was precies wat ik nodig had om verder te kunnen. Tijdens de gesprekken met de poh-er begon ik echt te kijken naar wat mij kracht gaf en wat mij uitputte. Ik leerde ook realistischer naar situaties te kijken: “Het is gewoon zo. Het hoeft niet perfect te zijn. Het hoort erbij.” Dat besef gaf me rust. Ik besefte dat ik mezelf niet hoefde te forceren om alles goed te doen. Het mocht wel eens wat minder zijn. En dat was het kantelpunt voor mij.
Door mijn reis ben ik niet alleen sterker geworden, maar ook meer mezelf. Door stap voor stap mijn balans te zoeken en hulp in te schakelen, heb ik mezelf weer teruggevonden. Ik ontdekte wat me energie gaf en wat me uitputte. Ik leerde dat het niet altijd perfect hoeft te zijn, en dat rust en ruimte voor jezelf belangrijk zijn.
Nu ben ik weer de energieke en positieve persoon die ik altijd was, maar wel met meer rust in mijn hoofd en een realistischer kijk op de dingen. Mijn ervaringen hebben me sterker gemaakt en ik ben dankbaar voor de reis die ik heb doorgemaakt. Dit alles heeft me geholpen om de kinder- en opvoedcoach te worden die ik nu ben. En dat is de reden waarom ik anderen graag wil helpen om hetzelfde te doen: om hun kracht terug te vinden, hoe overweldigend het leven soms ook kan zijn.
Het Moment Van Loslaten: Hoe Ik Mijn Ouderrol Veranderde
De impact van stress voelde ik in 2020 aan den lijve. Op Valentijnsdag dat jaar kreeg ik het mooiste cadeau ooit: onze tweede zoon werd geboren. Ik was nog op mijn blauwe wolk, gelukkig met ons gezinnetje. Maar die wolk begon snel te wankelen. Een paar weken later brak corona uit, en ik vond het wel fijn om thuis te zijn, lekker dicht bij mijn gezin.
Maar het werden geen rustige weken. Slapeloze nachten, de chaos van een druk gezinsleven, drie keer corona, en de combinatie van een pittige baan in de jeugdzorg… Mijn batterij was leeg. Toen Senn een paar maanden oud was, begon ik aan een nieuwe baan in de jeugdzorg. Ik was zo trots, het voelde goed om ouders en kinderen te begeleiden in moeilijke situaties. Maar de druk bouwde zich op. Na verloop van tijd merkte ik dat ik mezelf steeds meer verloor. De balans tussen mijn werk, het ouderschap en mijn eigen behoeften was weg. Ik was opgebrand.
Ik voelde me schuldig. Waarom voelde ik me zo leeg? Waarom kon ik de energie niet opbrengen die ik wilde voor mijn gezin? Het voelde alsof alles om me heen te veel was, en ik had geen idee hoe ik het moest aanpakken. Ik wilde er zijn voor mijn kinderen, maar dat lukte niet. Het was moeilijk om toe te geven dat ik hulp nodig had, dat ik niet alles zelf kon fixen.
Het transformerende moment kwam toen ik mezelf toestemming gaf om alles los te laten. Ik besefte dat het niet perfect hoefde te zijn. Het ouderschap is zwaar, en dat mag gezegd worden. Die realisatie was bevrijdend. Waarom zouden we doen alsof alles altijd goed gaat? Niemand heeft het perfecte plaatje, ondanks wat social media ons soms laat geloven. Dit besef leidde tot een diep moment van reflectie.
Ik vroeg me af: Hoe wil ik mijn kinderen opvoeden? Hoe wil ik dat zij zich voelen, hoe wil ik dat ze zich ontwikkelen? Ik zag hoe de constante stress van het dagelijks leven mijn energie opdeed, en ik realiseerde me dat ik een andere benadering nodig had, niet alleen voor mezelf, maar vooral voor hen. Wat ik wilde was meer ruimte voor emoties, meer begrip, en vooral meer rust in huis. Ik had mijn kinderen zoveel geleerd over het omgaan met emoties, maar als ik zelf altijd gestrest was, hoe kon ik dan verwachten dat zij rustig en zelfverzekerd zouden zijn?
Vanaf dat moment besloot ik mijn aanpak als ouder te veranderen. Ik nam bewust de tijd om meer aandacht te geven aan de emoties van mijn kinderen, ook al waren die soms intens. Ik maakte ruimte voor hun gevoelens, in plaats van altijd te willen oplossen. Ik ging hen niet meer corrigeren of veroordelen voor hun boosheid of verdriet. Ik gaf ze ruimte om te voelen, en ik leerde mezelf hetzelfde te doen. Voor het eerst voelde ik me in staat om samen met mijn kinderen door de uitdagingen van het leven te gaan. We leerden van elkaar, en ik voelde me dichter bij hen dan ooit.
Dit was het moment dat alles veranderde. Het was niet alleen mijn energie die ik terugvond, het was ook mijn visie als ouder. Mijn hart lag niet meer in de jeugdzorg. Mijn focus verschoof naar het ondersteunen van ouders en kinderen in hun uitdagingen, maar dan vanuit een andere benadering: met ruimte voor emoties, zonder de druk van perfectie.
Dit besef leidde uiteindelijk tot mijn beslissing om kindercoach te worden. Ik wilde ouders helpen om de balans en rust in hun gezin terug te vinden, zoals ik dat zelf had leren doen. Ik wilde ouders laten zien dat het oké is om hulp te vragen, dat we allemaal worstelen, en dat het juist krachtig is om te erkennen wanneer je het even niet meer weet.
Van Chaos Naar Rust: Mijn Reis Naar Energie en Balans
Door alles wat ik heb meegemaakt, weet ik nu precies wie ik ben en wat ik wil. De keuze om mijn baan op te zeggen en mijn eigen praktijk te starten, voelt als de beste beslissing ooit. Ik krijg zoveel energie van het begeleiden van gezinnen. Wanneer ik een kind met een grote glimlach en vol zelfvertrouwen de deur uit zie gaan, weet ik waarvoor ik het doe.
Vroeger was dat heel anders. Ik heb ervaren hoe het is om met een lege batterij rond te lopen, om uitputting te voelen na gebroken nachten, en toch de hele dag met kinderen bezig te zijn. Dat gevoel van altijd maar doorgaan, zonder tijd voor mezelf, was zwaar. Maar nu ben ik me bewust van mijn energie. Ik weet wanneer ik een stapje terug moet doen om balans te vinden tussen werk, gezin en mezelf.
In ons gezin voel ik de rust die ik vroeger miste. De chaos van de vroege jaren is achter ons, en ik geniet enorm van de kleine en grote momenten met mijn kinderen. Zoals helpen op school of meegaan met een schooluitje. Die momenten zijn zo waardevol geworden. Ik heb geleerd dat het niet altijd perfect hoeft te zijn, en dat is precies wat ik mijn klanten gun. Ook als kindercoach zijn er dagen waarop niets lijkt te lukken, en dat is oké. Het maakt ons menselijk. Wat echt telt, is dat we samen blijven groeien en leren.
Het voelt als een cadeau om deze rust en energie nu zelf te ervaren. Dit is wat ik graag doorgeef aan de gezinnen die ik begeleid: de kracht van balans, zonder druk, en met ruimte voor alles wat er mag zijn. Door zonder oordeel te luisteren, kan ik gezinnen helpen om de balans te vinden die voor hen werkt.
Elk gezin is uniek, en dat maakt het juist mooi. Samen vinden we de weg – de Goede weg.
- Mijn ‘geheime wapen’: “Mijn positiviteit! Of het nu in mijn werk is of in mijn privéleven, ik probeer altijd het goede in mensen en situaties te zien. Zo herinner ik me nog goed een situatie met een ouder in mijn praktijk. We hadden het over de uitdagingen die ze tegenkwamen met de opvoeding van haar kind, maar in plaats van alleen te focussen op wat er moeilijk was, zochten we samen naar de stappen die al gezet waren. Het gaf haar meteen een ander perspectief, en dat is wat ik zo mooi vind: mensen kunnen zelf ook vooruit kijken, zelfs als het even niet meezit.
- Ik houd van dansen. Muziek aan en lekker ongegeneerd dansen. Als de kinderen mij zien, dan beginnen ze te lachen en doen ze vrolijk mee.
- Als zesjarig meisje riep ik al dat ik later als beroep moeder wilde worden.
- Reislustig: Reizen is iets waar ik enorm van geniet. We willen de kinderen veel van de wereld laten zien.
- Als puber heb ik twee jaar in Spanje gewoond, en ik hou mijn Spaans dagelijks bij via Duolingo, al ruim twee jaar lang elke dag een lesje!